آن نشاط و شعف فصل درو یادم رفت            وان شب کوفتن خرمن جو یادم رفت

وای بر من که طبیعت چه به روزم آورد!!!        لته و قلقلی و درچه و او یادم رفت

با سلام خدمت همه بزرگان، اساتید، علامه ها، دانشجویان، دانش آموزان، پدرهای کشاورز و مادرهای خانه دار، جوانان جویای کار و همه عزیزانی که به هر شکلی با روستای تبادکان ارتباط دارند. راستش چند روز پیش تو سایت به طور اتفاقی به وبلاگ روستای تبادکان برخورد کردم، اولش خیلی ذوق زده و خوشحال شدم که دیدم یه نفر اقدام به طراحی یک وبلاگ به اسم روستای پدری من کرده، اما بعدش دیدم که آخرین تاریخ بازدید سایت اسفند 87 بوده و ظاهرا نویسنده اش دیگه از پس انتخاب واحد و ثبت نام بر نیومده، به هرحال خیلی مشتاق شدم که به تقلید از ایشون، یه وبلاگ جدید فقط برای معرفی روستای تبادکان، عجایب چهل گانه اش، اخبار و رویدادهاش، حوادث و جشن هاش و ... ایجاد کنم.

برای شروع فقط می خوام وضعیت جغرافیایی، اجتماعی، اقتصادی و البته سیاسی این روستارو کمی براتون شفاف سازی کنم. با اجازه.

روستای دورافتاده تبادکان، در 40 کیلومتری شمال شرق مشهد واقع شده و تا چند سال پیش عبور و مرور مردم آن به مشهد از طریق جاده شوسه کارخانه سیمان، قرقی صورت می گرفت. اما در چند سال اخیر، جاده جدیدی از پنجتن، التیمور برای آن ساخته شده که پس از عبور از امرغان، برزش آباد و روستای احمدآباد، به جنوب غربی این روستا منتهی می شود. به گفته اداره آمار این روستا، جمعیت واقعی آن 300 خانوار (یعنی حدود 1000) نفر است. اما به گفته برخی دیگر از بزرگان، اگر جمعیت مهاجران روستا به آن اضافه شود، به چند برابر افزایش پیدا می کند. آمار مربوط به روزهای تاسوعا و عاشورا در حسینیه پایین این روستا، خود گواه بسیار محکمی بر این ادعاست.

گستره جغرافیایی روستا به شکل یک بیضی یا لوزی کشیده از شمال شرقی به جنوب غربی است که در بالا به چشمه روستا (معروف به سر زو) و در پایین به جاده خروجی ختم می شود. در سمت غربی، قبرستان روستا در دو بخش جداگانه قرار دارد که بخش بالایی آن مخصوص شهدا و سادات روستا و همچنین برخی از بزرگان و علما می باشد. در قسمت شرقی و جنوبی نیز زمین های کشاورزی روستا در چند دشت مجزا از جمله حیته های بزه، در ربات، گرگازون، دشت خانکر، دشت ... و ... قرار دارد. زمین های دیم روستا نیز در مناطق دروافتاده ای به نام های تخته بالا، تخته سینجی، تبزه، تخته سرکمر و ... واقع شده است.

خود روستا به چهار بخش (ایالت) تقسیم می شود. بالاده (بالده): قسمت بالایی روستا که مرکز فرماندهی آن حسینیه بالا است. میانه که در وسط روستا قرار گرفته و مرکز فرماندهی آن حسینیه وسط و مسجد صاحب الزمان است. قلعه بالا که استقلال آن توسط همه مردم پذیرفته نشده است و در حقیقت به میانه تعلق دارد. مهمترین بناهای این ایالت، مدارس ابتدایی و راهنمایی روستا، شعبه نفت و همچنین حمام عمومی هستند. پایین ده نیز شامل بخش پایینی روستا است و مرکز آن حسینیه پایین است.

بیش از 50 درصد مردم ساکن در روستا به شغل کشاورزی مشغولند و در کنار کشاورزی، به پرورش گاو و گوسفند و صدالبته کبوتر (کفتر) نیز می پردازند. اما در سال های اخیر، تعداد زیادی از جوانان روستا را ترک کرده و در شهرهای مختلف ایران که آمار آن را تا بم، زرند و شیراز هم داریم به شغل قالب بندی و طراحی اسکلت ساختمان (آلموتوربندی) مشغول شده اند و البته موفقیت های بسیار بزرگی را در این زمینه به دست آورده اند.

خوب سرتونو درد نمیارم، انشاء الله در روزهای آینده بیشتر به توصیف این روستا خواهیم پرداخت...